ถนนที่ไม่มีใครเดินผ่าน

หลายคนถามว่าผมมีแผน 5 ปีข้างหน้าหรือไม่ ผมจะวางแผน “ตลอดทาง” 5 ปี ไปบนถนนที่ผมไม่เคยไปได้อย่างไร ช่วงทศวรรษที่ 1960 ผมเป็นผู้อภิบาลนักศึกษามหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด วิชาเอกของผมในระดับปริญญาตรีคือพลศึกษา ซึ่งผมชอบมาก ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าผมจะเป็นนักวิชาการได้ ผมจึงรู้สึกไม่เหมาะสมอย่างยิ่งกับตำแหน่งใหม่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่เดินไปทั่วมหาวิทยาลัยเหมือนชายตาบอดคลำทางในความมืด ทูลขอให้พระเจ้าสำแดงสิ่งที่ผมควรทำวันหนึ่ง “จู่ๆ” นักศึกษาคนหนึ่งก็ขอให้ผมช่วยนำศึกษาพระคัมภีร์ในชมรมของเขา และนั่นคือจุดเริ่มต้น